Edytujesz „Użytkownik:Józef Piłsudski/brudnopis”

[[Plik:Mirabelki.png|600px|center]]



<center>''{{font|Serif|black|40|Początek}}''</center>
Jak co rano w drugi wtorek miesiąca w latach przestępnych odwiedziłem mojego przyjaciela Andrzeja. Andrzej był osobą nietuzinkową, co roku przeprowadzał się z mieszkania na drzewie w pasie ziemi niczyjej między Polską, a Białorusią do swojej drugiej siedziby położonej w Górskim Karabachu. Utrzymywał się zazwyczaj ze zbierania grzybów i innych darów lasu, a także z działalności internetowej w postaci filmików nagrywanych w charakterystycznej [[Foliarz|czapeczce z recyklingu]].

Do domu przyjaciela wchodziło się po sznurowej drabince, którą spuszczał na dół po podaniu hasła (''gdy nadchodzi zima, [[prostytutka|zwierzyna leśna]] zakłada ciepłe gacie''), gdyż obawiał się białoruskich pograniczników. Jak tłumaczył, zbytnio śmierdziało im cebulą z ust, żeby z nimi rozmawiać. Nie inaczej było i tym razem, choć musiałem wrzasnąć aż trzy razy, zanim spuścił mi wreszcie drabinę do nieba.

Gdy wszedłem na górę, natychmiast rzucił mi się w oczy obiekt, którego nigdy wcześniej tam nie było. Jakkolwiek przyzwyczaiłem się już do tego, że przyjaciel pokrył swoją chatę folią aluminiową w obawie przed szkodliwym promieniowaniem, a na miejscu wala się mnóstwo radzieckiej broni, to nowy obiekt zaskoczył mnie zupełnie. Była to bowiem sztaluga, a na niej nieukończony obraz przedstawiający marszałka [[Józef Piłsudski|Piłsudskiego]] siedzącego na wielkiej dorodnej kaszance.

:– Ziuk jeździł na Kasztance, nie na kaszance – stwierdziłem.
Był to błąd, gdyż wprawiłem tym Andrzeja w konfuzję, przez co wypuścił z rąk butelkę bimbru, która rozbiła się o podłogę.
:– Byłem głodny i kaszanka zaćmiła mi umysł. Bo wiesz, ja lubię kaszankę – odrzekł Andrzej, sprzątając szkło.
Zaiste, Andrzej lubił kaszankę. Kiedyś na grillu zjadł pięć pętek razem z talerzem i stołem.
:– Gdzie nauczyłeś się tak malować? Nie przypominam sobie, żebyś kiedyś miał coś wspólnego ze sztuką.
:– Oglądałem kiedyś programy Boba Rossa.
:– I od niego się nauczyłeś malować?
:– A gdzie tam! To wszystko przez te Żydy! Rząd chce nami sterować przez nadajniki w szczepionkach za pomocą sieci 5G!
:– I to dzięki temu sterowaniu namalowałeś Piłsudskiego na kaszance? Steruje tobą [[Marek Suski]]?
:– Nie, przez tych Żydów wydawało mi się, że nagrywam nowe wideo i jakoś tak samo poszło. W każdym razie to wszystko przez te Żydy! Rząd...
:– Może po prostu pomiń ten fragment?
:– Masz rację. W zeszłym roku, jak jechałem do domu w Armenii czy tam Azerbejdżanie, zatrzymałem się w Afyonkarahisarze w Turcji. Tam na bazarze naszedł mnie taki stary Żyd, Mojsze się nazywał, a pejsy to miał prawie takie do ziemi. Mówi, że sprzedaje ludziom talenty. Tak normalnie, płacisz szekle i dostajesz umiejętność. Ja wziąłem sobie od razu dwie, trzecią dostałem gratis. Ponoć nawet [[Recep Tayyip Erdoğan|prezydent Turcji]] też mu zapłacił i w jeden dzień został [[Kryzys gospodarczy|specem od ekonomii]]. Też powinieneś pojechać do Afyonkarahisaru i sobie coś kupić.
:– A jakie to dwa pozostałe talenty kupiłeś? Też działają?
:– W sumie to jeszcze nie miałem okazji sprawdzić, niemniej nauczyłem się także prowadzenia radzieckiego czołgu i [[masturbacja|masturbacji]] stopami. Chciałem jeszcze kupić sobie umiejętności lekarskie albo znajomość fizyki kwantowej, ale nie miałem przy sobie dość szekli. Bo kto jadąc do Turcji zaopatruje się w szekle? Niestety Mojsze nie przyjmował lir, bo mówił, że to niestabilna waluta. Ale on się nie zna, przecież to jest dobre, wkrótce każdy tam będzie milionerem!
:- Oczywiście. Tylko jak ja się teraz dostanę do Turcji... Samoloty nie latają...
:– Pociągiem. Pociągi jeszcze jeżdżą.
:– Masz rację. Pora się zatem zbierać. Podróż czeka.
Miałem już w głowie wielkie plany odnośnie talentów, które kupię od Mojżesza i dzięki nim zmienię świat na lepsze, a przy okazji także swój stan finansowy, który ostatnio nie miał się najlepiej, bo bitcoin w ciągu dwóch godzin stracił na wartości czterysta procent. Moja rodzina w ogóle nie miała szczęścia do decyzji finansowych. Ciotka straciła oszczędności życia w [[Amber Gold]], a babka kupiła zestaw garnków z meteorytu po <del>tysiąc</del> dziewięćset dziewięćdziesiąt dziewięć złotych od sztuki. Skreślam, bo zawsze mi wypomina, że to przecież była dobra inwestycja, bo opuścili jej złotówkę.
@@ Linia 24: / Linia 24: @@
 :– A jakie to dwa pozostałe talenty kupiłeś? Też działają?
 :– W sumie to jeszcze nie miałem okazji sprawdzić, niemniej nauczyłem się także prowadzenia radzieckiego czołgu i [[masturbacja|masturbacji]] stopami. Chciałem jeszcze kupić sobie umiejętności lekarskie albo znajomość fizyki kwantowej, ale nie miałem przy sobie dość szekli. Bo kto jadąc do Turcji zaopatruje się w szekle? Niestety Mojsze nie przyjmował lir, bo mówił, że to niestabilna waluta. Ale on się nie zna, przecież to jest dobre, wkrótce każdy tam będzie milionerem!
+:- Oczywiście. Tylko jak ja się teraz dostanę do Turcji... Samoloty nie latają...
-Pchany nieuzasadnionym optymizmem niczym [[Komisja Europejska]] po pierwszych dostawach szczepionki na [[koronawirus]]a udałem się na Dworzec Centralny w Warszawie w celu zdobycia biletu do Afyonkarahisaru. Szybko moje oczekiwania zostały zweryfikowane przez komunikat, że bilety do Azji zostały tymczasowo wycofane ze sprzedaży z powodu awarii [[Maszyna do wypieku chleba|maszyny do wypieku chleba]], więc postanowiłem spróbować dotrzeć chociaż do Stambułu.
+:– Pociągiem. Pociągi jeszcze jeżdżą.
+:– Masz rację. Pora się zatem zbierać. Podróż czeka.
-Wkrótce dostrzegłem ją. Siedziała zaraz za pancerną szybą z popruszoną wąsem twarzą wyrażającą głęboki weltschmerz. Kasjerka.
+Miałem już w głowie wielkie plany odnośnie talentów, które kupię od Mojżesza i dzięki nim zmienię świat na lepsze, a przy okazji także swój stan finansowy, który ostatnio nie miał się najlepiej, bo bitcoin w ciągu dwóch godzin stracił na wartości czterysta procent. Moja rodzina w ogóle nie miała szczęścia do decyzji finansowych. Ciotka straciła oszczędności życia w [[Amber Gold]], a babka kupiła zestaw garnków z meteorytu po <del>tysiąc</del> dziewięćset dziewięćdziesiąt dziewięć złotych od sztuki. Skreślam, bo zawsze mi wypomina, że to przecież była dobra inwestycja, bo opuścili jej złotówkę.
-:– Poproszę bilety do Stambułu – powiedziałem, nie dając się zwieść zbolałemu spojrzeniu mojej rozmówczyni. Ta niechętnie wystukała coś na klawiaturze komputera i oświadczyła:
-:– Nie ma takiego miasta jak Stambuł.
-Zaczęło robić się nerwowo. Podróżny stojący za mną zaczął mi wionąć w kark swoim czosnkowym oddechem.
-:– To może... Konstantynopol?
-:– Panie, co pan? [[Konstantynopolitańczykowianeczka]] to taki sam wymysł jak [[Pszczółka Maja]]. Nie ma takiego miasta.
-:– Bizancjum?
-:– Tam pana nie poślę, bo tam kradną.
-Stojący za mną pasażer zaczął przybliżać się jeszcze bardziej, zupełnie jakby miał zamiar przegryźć mi tętnicę. Na dodatek miałem wrażenie, że mamrocze coś o [[mózg]]ach. Nagle dostrzegłem moje wybawienie, leżący na biurku kasjerki opasły tom z napisem "Расписание поездов, Варшава,  Привислинский край 1905 г". To była moja szansa na zakup biletu i ocalenie mózgu, przynajmniej jeśli zapłata w carskich rublach nie okaże się koniecznością.
-:– A Carogród?
-:– Czego nie mówił tak od razu? [[666]] złotych się należy. Będzie bezpośredni za pół godziny ze zmianą czoła i odśpiewaniem hymnu Rumuńskiej Republiki Ludowej w Bukareszcie.
-Teraz już usłyszałem wyraźnie. ''Móóózgiii''. Jak najszybciej zapłaciłem za bilet i udałem się na peron, jednocześnie spoglądając podejrzliwie na następnego klienta, który stał za mną. Wyglądał na raczej przeciętnego Turka, takiego, co jeszcze przed chwilą pracował w hurtowni mięsa na kebaby. Szybka konsultacja z tłumaczem w telefonie rzuciła nowe światło na kwestię mózgów, wyglądało na to, że Turek chciał żebym po prostu zamknął mordę. Albo coś w ten deseń.
-Gdy zająłem miejsce w przedziale, wkrótce pojawiła się też zmora podróży kolejowych – inni pasażerowie, w tym wspomniany Turek. Według naszywki na walizce nazywał się Baran Burak Takıhuy. Oprócz Takıhuya (Takegohuya?) w przedziale znalazła się też gruba kobieta, która zajmowała w zasadzie dwa miejsca oraz rumuński fan metalu, wyglądający na piętnaście do czterdziestu pięciu lat, który natychmiast założył słuchawki i odpalił metalową przeróbkę ''Dragostea din tei''. Skąd wiem, że to? Bo zadbał o to, żeby słyszeli to wszyscy w przedziale.
-:– ''Kapat bunu, dostum yoksa sana ikinçi Temeşvarda savaş veririm'' – stwierdził wkrótce Baran i zaczyna grzebać w walizce.
-Rumun spojrzał na niego podejrzliwie, ale, zapewne tak samo jak ja, nic nie zrozumiał. Zaciekawiony postanowiłem sprawdzić, co to ma niby znaczyć. ''Zamknij to w szopie albo będziemy uprawiać seks z kozą w Timiszoarze''. Choć mogłem coś źle usłyszeć, brzmiało groźnie, więc postanowiłem wkroczyć do akcji.
-:– ''Can you turn the music down, please?'' – zapytałem, starając się zagłuszyć kolejny wrzask ''Ma-i a hi'' albo ''Ma-i a haha''.
-:– Kurwa, nie dają nawet muzyki posłuchać – stwierdził całkiem swojsko, aczkolwiek z obcym akcentem Rumun i ściągnął słuchawki.