Abdülhamid II

Z Nonsensopedii, polskiej encyklopedii humoru

Szablon:Quote Abdulhamid II (przez ormiańskich propagandzistów nazywany czerwonym bądź krwawym sułtanem[1]) - ostatni absolutny władca Imperium Osmańskiego obalony w wyniku spisku światowego lewactwa i żydokomuny. Pobożny i prawy muzułmanin, wspierający uciśnione grupy społeczne w innych krajach takich jak Wielka Brytania, Chiny czy Holandia.

Młodość

Abdulhamid większość dzieciństwa i wieku nastoletniego spędził w zamknięciu w pałacu, tak jak większość swoich poprzedników, gdyż jak wiemy, jedynie izolacja od świata zewnętrznego może nauczyć rzetelnej oceny rzeczywistości. Następnie zajął się biznesem, gdzie odniósł całkiem spore sukcesy oraz nauczył się, że Żydzi są źli, ale syjoniści są gorsi. Przyszły sułtan odbył także podróż po Europie razem ze swoim wujkiem, także przyszłym sułtanem. Podczas tejże dowiedział się, że pociągi są fajne, a Europejczycy się nie myją.

Lata mijały, zmieniali się sułtani. Mahmud II umarł jak na muzułmanina przystało na marskość wątroby. Abdulaziz, wuj, z którym wcześniej jeździł po Europie, został odsunięty od władzy przez spisek brytyjsko-rosyjski. Murad V, starszy brat Abdulhamida zaś gdy dowiedział się, że ma zostać sułtanem zadłużonego po uszy państwa będącego w przededniu wojny z Rosją, rzygał przez trzy dni, a po ośmiu zrzekł się władzy z powodu słabego zdrowia psychicznego. Tym samym droga do władzy dla Abdulhamida otworzyła się sama.

Rządy

Abdulhamid objął rządy w trakcie wojny, której właściwie nie dało się wygrać. Zdołał jednak zatrzymać wojska rosyjskie w Bułgarii, dzięki brytyjskiemu wsparciu, które uzyskał obiecawszy wprowadzenie małżeństw jednopłciowych demokratycznych reform. Tak też osmański parlament stał się rzeczywistością. Jak na dojrzałą demokrację przystało szybko został zdominowany przez posłów przekupionych przez obce mocarstwa, które jawnie zaczęły wspierać działania rozbiorowe imperium.

Widząc, że demokracja nie wyszła najlepiej, sułtan rozwiązał parlament, a zamiast niego powołał rozbudowane służby wywiadowcze, które znacznie lepiej pasowały do nowoczesnego państwa. Rzecz jasna, wielkie mocarstwa dostrzegły, że Abdulhamid w przeciwieństwie do poprzedników umie nawet myśleć i natychmiast rozpoczęły wielotorową akcję propagandową i ekonomiczną mającą powstrzymać odrodzenie potęgi imperium. Wprowadzono międzynarodową Komisję Zarządzania Długami, fabrykowano fakty prasowe[2] oraz rozpoczęto zbrojenia macedońskich i armeńskich partyzantów.

Sułtan zdołał przeciwstawić się spiskowi ekonomicznemu, zdołał także obsadzić na stanowisku kedywa Egiptu[3], jako człowiek o gołębim sercu nie potrafił jednak poradzić sobie z rebeliantami i postanowił przyjrzeć się jak to się robi w innych krajach. Tak na przykład Abdulhamid dowiedział się o zaułkach Polaków na Syberię oraz o zamordowaniu kilkuset tysięcy buntowników w Południowej Afryce przez Brytyjczyków. Jako że Imperium Osmańskie nie dysponowało lokalnym odpowiednikiem Syberii, nie było innego wyjścia niż rozwiązanie brytyjskie. W tym względzie jednak podwładni sułtana wykazali się powściągliwością i wybili jedynie 8000 najbardziej zatwardziałych Ormian. Mimo to zachodnią prasa pod naciskiem nikczemnego ormiańskiego lobby, nazwała niefortunny incydent ludobójstwem, a samego sułtana chętnie porównano by wtedy do Hitlera, gdyby nie fakt, że Hitler nie złożył jeszcze podania na ASP[4].

W polityce wewnętrznej sułtan musiał mierzyć się z komunistami i idiotami liberałami, będącymi pod wpływem tzw. francuskiej myśli politycznej, w której próżno było jednakowoż doszukiwać się myślenia. Opozycja często pochodziła z własnej rodziny Abdulhamida. Taki na przykład şehzade, pardon my French, prens Sebahattin był jedną z czołowych postaci ruchu młodotureckiego, który widział przyszłość państwa jako czystą rasowo republikę na obszarze znanym jako Mısak-ı Millî[5]. W wyniku działań jego i innych opozycjonistów wielu ludzi musiało zostać wygnanych z kraju, aby zachować stabilność państwa. Mimo to popularność tzw. ruchu demokratycznego rosła i w 1908 sułtan został zmuszony do przywrócenia funkcjonowania parlamentu.

Incydent 31 Marca

Jak to zwykle bywa, głupota zwyciężyła w polityce także i tym razem. 31 marca 1909 spisek zawiązany przez trzech paszów związanych z Komitetem Jedności i Postępu przy wsparciu zachodnich mocarstw, partią polityczną młodych Turków, dokonał obalenia Abdulhamida i umieścił go w pałacu w Salonikach. Wkrótce potem władcę oskarżono o organizowanie kontrrewolucji, aby przykryć porażkę imperium w wojnach bałkańskich.

Rzekome słowa Abdulhamida okazały się prorocze. Wkrótce młodoturcy wciągnęli imperium w pierwszą wojnę światową oraz, jak na ironię, faktycznie wymordowali ponad milion Ormian. Ostatni prawdziwy sułtan umarł kilka miesięcy po podpisaniu kapitulacji przez swoje państwo.

Ciekawostki

  • Prywatny majątek Abdulhamida szacowany był na 150 milionów dolarów. Sułtan zaczął jego gromadzenie od wyrobu i sprzedaży mebli.
  • Abdulhamid był wielkim miłośnikiem kolei. Wybudował między innymi linie do Medyny i Bagdadu, które popsuli Amerykanie.
  • Sułtan wspierał edukację młodzieży. Problem w tym, że wyedukowana młodzież nie wspierała jego.


Przypisy

  1. ↑ W rzeczywistości sułtan kochał dzieci i zwierzęta i niczym ojciec Pio litował się nad każdym stworzeniem
  2. ↑ Próbowano na przykład zamordować Żydów w Palestynie na oczach zagranicznych dziennikarzy
  3. ↑ Poprzedni wcale nie został otruty. Wcale.
  4. ↑ Poza tym wszyscy wiemy, że Abdulhamid był bardziej uzdolniony plastycznie
  5. ↑ Kolebka narodu, w granicach trochę większych niż współczesna Turcja
Źródło: „https://nonsa.pl/index.php?title=Abdülhamid_II&oldid=1735318”